οι Ερινύες

Στα σατέν σεντόνια τους τυλιγμένες με σύννεφα
το φεγγάρι μισούσαν.

Παραμύθια δεν άκουγαν στα σκοτάδια σαν ξόανα
τραγωδίες θρηνούσαν.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα και για λάθη που έτριζαν
ερμηνείες μαδούσαν.

Κάθε βράδυ στα μαύρα οι Ερινύες τριγύριζαν
τα ρολόγια σιγουσαν.

Κι όλα αυτά γιατί κάποτε σαν τρελές αγαπούσαν
την καρδιά αδικούσαν.

ΜήτSOS