Εξομολόγηση.

Μ' έξουσιάζεις

πως αλλιώς να σου το πώ

για να το καταλάβεις..

Με ταράζεις

τεκτονικός σεισμός θα πώ

όταν με πλησιάζεις...

Μ' εκστασιάζεις

κι άντε μετά να κοιμηθώ

στον ύπνο φρένο βάζεις..

Με λαμπαδιάζεις

μέσα μου ηφαίστειο ενεργό

δίπλα σα πλαγιάζεις...

Μήτ

 

 

Αυτοσαρκασμός  

Κάποτε ήμουνα ερωτύλος

δε μου ξέφευγε καν ψύλλος

και το γλένταγα ποικίλως.

Τ' όμορφα θηλυκά ο ζήλος

και υπερατλαντικός ναυτίλος

στο μυαλό μου ένας θρύλος.

Σήμερα ένας γέρος σκύλος

χρόνος της σταύρωσης ο ἧλος

νιώθω μια ερημωμένη Δήλος.

Ενας στείρος Αρμαντίλλος

μια τραγωδία αλλά Αισχύλος

και του Παρθενώνα στύλος.

Στης απόγνωσης το χείλος

στο δέλτα της Ζωής ο Νείλος

που σε ξεπετάει κι ο φίλος...

  

Μήτ    

«Ό ψάρακας»!

 

Είχα ηρεμία τάξη

η Ζωή μου τέλεια πράξη

μα ἔμελλε η άτιμη

σε μιά στιγμή ν' άλλάξει.

Μές σε χρόνο άνύποπτο

χωρίς τίποτα ύποπτο

νάρκη κρυμμένη που να δω

για να προλάβω το κακό.

Η όμορφιά της έκρυβε

όλον αυτό τον κίνδυνο

κι έγινα ο κομπάρσος της

σε ρόλο έπικίνδυνο.

Είχε για δόλωμα θα πώ

το πάθος της το άσβεστο

μία πλεκτάνη τέλεια

μέσα εκεί να συλληφθώ.

Τό χε τάμα να πατεί

τον κάθε άνδρα που θα βρεί

γιατί δεν ήταν μπεσαλής

ο πρώην άνδρας της τρελής.

Κι έτσι την πλήρωσα εγώ

για κείνον τον μηδαμινό

μα ελπίζω τούτο το κακό

να είναι μονάχα ως έδώ.

Μήτ 🆘 

 

 Η κόκκινη Μουριά!

 

Μακριά απ' της πατρίδας τα θεριά

κάτω από του SCANIA τα σκαριά

ψάχνω δροσούλα στην "ψησταριά"

σαν αυτή στου Ζαγορίου τα χωριά.

Δεν παύω ν' ονειρεύομαι συχνά

στού μυαλού μου την καταχνιά

απ' όποια άν ξεκουράζομαι μεριά

τον ίσκιο απ' την κόκκινη μουριά.

Και να αναζητώ την φλαμουριά

τα ώραία άνθη από την λυγαριά

νάχα νερό απ το χάνι μια γουλιά

κι ένα φραπέ κει στην περγκολιά.

 

Μήτ    

αιέν αισχυνέμεν  

 

Σφίξανε τα πράγματα

τέλειωσαν τα θαύματα

σκληρό μαόνι οι πόνοι

τι κι άν μου την βιδώνει.

Γέμισε η γή μιάσματα

γύρο μας χαλάσματα

πήρε φωτιά το αμόνι

η μέρα μας στομώνει.

Νόμοι και διατάγματα

της αλητείας τάγματα

την μια φταίει η Βόνη

την άλλη οι Μασόνοι.

Εγκλήματα και φόνοι

θεός μας μια οθόνη

χορτάσαμε με τάματα

«άρτον και θεάματα».

Του καναπέ αγάλματα

και όλοι λέμε γάματα

τίποτα δεν μας σώνει

μου το πε ένα τριζόνι.

Με φονικά πειράματα

κερνάνε τα γεράματα

τίποτα δεν μ' αγχώνει

ούτε η ίδια η αγχόνη.

Ειν' αργά για κλάματα

ξεμείναμε απ'οράματα

τώρα μας φταίνε όλοι

κι είμαστε τόσο μόνοι.

Μήτ🆘

 

https://youtu.be/F6yqDN4ATGI