Το βιβλίο της Ζωής...

Γαλήνια νύχτα ήτανε

μέσα περίπου Αύγουστος

γύρο στα μεσάνυχτα

ο ύπνος ήταν άγνωστος.

Άνοιξα ένα βιβλίο μου

εκείνο της ψυχής μου

ψάχνοντας να θυμηθώ.

σελίδες της Ζωής μου..

Πολλές σελίδες ήτανε

μαύρες και λερωμένες

και άλλες ανεξίτηλα

με αίμα ήταν βαμμένες.

Κάτι σελίδες έγραφαν

για πίκρες κι αγωνίες

δεκάδες πάλι θύμιζαν

ερωτικές κηδείες.

Ήταν βιβλίο άχαρο

και καταρρακωμένο

μα είχε μιά σελίδα του

μέσα κάτι κρυμμένο.

Μια σελίδα αλλιώτικη

που λάμπε σα διαμάντι

ο τίτλος έγραφε "ΨΥΧΗ",

η «κόλαση του Δάντη».

Λίγο πιο κάτω έγραφε

στην γή ζήσε τις "μέρες"

και όχι σαν τον Ίκαρο

να πιάσεις τους αιθέρες..

Που φόρεσε το ΕΓΩ του

στα κέρινα φτερά του

χωρίς κινδύνου σεβασμό

να ντύσει τα ονειρά του.

Το ξέρω εσύ διαφέρεις.

μα γω θάμαι σαφής

δεν θάμαι η πυξίδα σου

όταν εσύ χαθείς...

Μήτ