Ο Έλληνας ξένος

Έρχεται η Δευτέρα με χίλιες δυό φοβέρες

Με την απουσία του ήλιου αρχίζει το πρωΐ

Ψεύτικα χαμόγελα και κρύες καλημέρες

Όταν απ' το ασανσέρ βγαίνω μέσα στη βοή.

Απ’ την αγκαλιά σου ξανά στις άδειες μέρες

Ξανά σ' αυτό το τίποτα που μοιάζει με Ζωή

Και ότι με χτυπάει το χτυπώ με σφαίρες

Μήπως το κουράσω και έτσι εκτονωθεί.

Έκλεισα την πόρτα και είμαι ήδη χαμένος

μ όλα τα λεφτά μου σε φόρους στη στιγμή

Κι έμεινα μονάχος μου ο Έλληνας ο ξένος

Σαν σε μια ταινία που ορίζουν οι λυγμοί...

Κάνω μια στάση το κόλπο αυτό θα πιάσει

Μες στην αγκαλιά σου στο γνωστό νησί

Μόνο η αγάπη σου μου δίνει ότι έχω χάσει

Κι όχι του Θεού οι εντολές στο Μωΰσή...

Μήτ