Του Τζιοβάνι το σεράΐ

Πετραδάκι πετραδάκι στο Ζαγόρι σ' έχτισα

με κόπους και μεράκι σιγά - σιγά σε έντυσα,

βοήθεια από κανένα ποτέ μου δεν άπαίτησα

είναι αυτό που λένε, μέχρι και αίμα έφτυσα.

Όμως ήλθε η μέρα που πίσω σε παράτησα

γιατί έτσι ειν' η Ζωή, πόρνη και σατράπισσα.

Mια νύχτα γύφτισσα θυμάμαι, με ξενύχτισα

φεύγοντας στα ξένα κι ούτε σε καληνύχτισα,

έτσι μές την ψυχή μου κειμήλιο σε κράτησα

και ποτέ δεν σε ξεχνώ όσα και αν άπόκτησα.

Μα ένα άπόγευμα Δεκέμβρη η σατράπισσα

μού' πε χωρίζουμε όσο και αν την άγάπησα.

Μήτ().